Als palliatief patiënt lijkt het wel of je op een nooit stoppende rollercoaster zit. Heen en weer tussen hoop op positief nieuws en aanvaarding van wat komen gaat. Ann Meerschaert is zelf palliatief, maar vooral enthousiast en vol levensvreugde. In haar zoektocht naar wat dat 'palliatief zijn' voor haar betekent en hoe dat vorm te geven, komt ze andere interessante mensen tegen. Daarom organiseert ze deze troostnamiddag, om deze ontmoetingen, de opgedane kennis en ervaringen, de handvaten, warmte, hoop en troost te delen.
Samen met 4 inspirerende gastsprekers verdiepen we ons in hoe we een palliatieve persoon én hun omgeving kunnen ondersteunen.
Het belooft een gevarieerd programma te worden met oog voor ademruimte, ontspanning, dialoog, en interactie, troost, hoop, een lach en een traan. Inschrijven kan via Dit E-mail adres wordt beschermd tegen spambots. U moet JavaScript geactiveerd hebben om het te kunnen zien. of via de link.
Programma:
Kathy Hellemans kwam in contact met Ann Meerschaert in 2016 als lotgenote. Ze werd yoga-teacher en leerde zorgmassages geven aan mensen met kanker. Momenteel werkt ze in de uitvaartsector.
Adempauze
Naziha Maher is een gepassioneerde expert op het gebied van zorg voor mensen met een migratieachtergrond bij 'Kom op Tegen Kanker'. Samen met Latifa Chebaa richtte ze ook MOPA op (Migranten en Palliatieve Ondersteuning), een initiatief dat de kloof wil dichten tussen zorginstellingen en deze patiënten.
Adempauze
Hanne Vereycken van VERDER is 20 jaar geleden afgestudeerd als beeldend therapeut in Nederland en heeft sindsdien gewerkt in verschillende psycho-therapeutische centra. Haar specialisaties liggen in rouwverwerking en trauma.
Adempauze
Irma Du Preez begeleidt haar cliënten in praktische en natuurlijke manieren om met hun gezondheid om te gaan, met aandacht voor voeding en beweging. De kern van haar werk ligt in de helende kracht van planten en hoe ze ons kunnen ondersteunen.
Pedagoge Lore Dewulf legt op vrijdag 21 november (20u) uit wat het betekent om hoogbegaafd te zijn, ontkracht mythes en geeft tips voor wie zelf hoogbegaafd is, een hoogbegaafd gezinslid heeft of voor professionals die er in hun werkveld mee in aanraking komen. Ze gaat in gesprek met Kathy Van Crombruggen naar aanleiding van haar nieuwe boek Hoogbegaafd zijn.
Lore Dewulf neemt je mee in wetenschappelijke inzichten, levendige getuigenissen en persoonlijke ervaringen uit haar praktijk. Ze toont hoe je hoogbegaafdheid als sterkte kan inzetten. Een actueel en genuanceerd boek voor wie zelf hoogbegaafd is, een hoogbegaafd gezinslid heeft of voor professionals die in hun werkveld met hoogbegaafdheid in aanraking komen.
Een hoogbegaafde in huis of een vermoeden van hoogbegaafdheid, of geïnteresseerd in hoe er met de term omgesprongen wordt? Schrijf je in via de link of via Dit E-mail adres wordt beschermd tegen spambots. U moet JavaScript geactiveerd hebben om het te kunnen zien..
Toegangsbijdrage is naar goede gewoonte 4 euro.
3 oktober komt vertaalster Els Snick haar nieuwe boek voorstellen. Ze dook in haar familiegeschiedenis via de bekende feestzaal van haar ouders en dat nam een onverwachte wending richting een collaboratieverleden. Meestal buigt literair vertaalster Els Snick zich over de boeken van anderen, zo vertaalde ze onder meer Roths journalistieke werk en zijn briefwisseling met Stefan Zweig. Bij Van Oorschot verschenen haar vertalingen van Radetzkymars, Tussen de legers en Aardbeien. Maar met ‘De feestzaal van mijn ouders’ vertelt ze haar eigen familiegeschiedenis en schetst ze een liefdevol maar scherp beeld over het verleden, de feestzaal, de familie Lootens, en hoe dat zich vertaalt naar het heden.
Honderden families kwamen voor hun bruiloften, jubilea en begrafenissen naar de Visscherie in Oostrozebeke, West-Vlaanderen. Voor de sloop van het gebouw in 2017 zet Els Snick nog een laatste keer de poorten open van de vermaarde feestzaal die haar ouders uitbaatten. Tijdens die hartverwarmende reünie komen er ook pijnlijke verhalen naar boven, vooral over Cyriel Verschaeve. Deze priester-dichter, ooit boegbeeld van de Vlaamse beweging, werd in 1946 wegens collaboratie ter dood veroordeeld. Snick ontdekt dat de vroegere eigenaren van de Visscherie, de welgestelde broer en zus Jozef en Maria Lootens, een cruciale rol hebben gespeeld in de verering van Verschaeve.
Haar persoonlijke zoektocht naar de banden tussen haar eigen familie en de familie Lootens voert Snick steeds verder terug in de geschiedenis. Terwijl ze gaandeweg aan het licht brengt hoe een goedbedoelende katholieke familie zich liet meeslepen in de malafide ideeën van Verschaeve, moet ze zich ook tot haar eigen Vlaamsgezinde opvoeding verhouden.
Liefdevol maar scherp laat Snick in De feestzaal van mijn ouders zien hoe een hedendaagse kijk op het verleden tot voortschrijdend inzicht leidt, en hoe er ruimte komt voor een ander verhaal wanneer oude helden van hun voetstuk vallen.
(Auteur: Els Snick, fotograaf: Paul Snauwaert via Uitgeverij Van Oorschot)
‘Els Snick schreef een fascinerend en soms ontluisterend relaas over Vlaamse levenslust, Franse cuisine en een nog altijd vergoelijkt naziverleden.’ – Tom Lanoye
‘Warm, gul, aards – en toch een slang in dit paradijs. Meeslepend!’ – Geert Mak
KLARA Pompidou: ‘De feestzaal van mijn ouders’: vertaalster Els Snick duikt in haar familiegeschiedenis en komt uit bij de collaboratie
KNACK: Snick schrijft boek over 'familievriend' en collaborateur Verschaeve
Mijn strijd voor abortus, Rein Bellens, Houtekiet, 2025 *****
Kroniek van een mijlpaal in vrouwenrechten, zo luidt de ondertitel van dit boek. Huisarts Rein Bellens is sinds 1980 bezig met de problematiek van ongewenst zwangere vrouwen. Een halve eeuw geleden was abortus een woord dat vermeden werd in het katholieke Vlaanderen. Dolle Mina’s die op straat ‘Baas in eigen buik’ scandeerden, dat was iets voor Nederland en meer specifiek voor Amsterdam of zo. Niet bij ons. Wie abortus wilde plegen én het zich financieel kon permitteren trok voor korte tijd naar het buitenland en zweeg achteraf.
Maar de problematiek trof Rein Bellens in het hart en tekende zowat veertig jaar van haar leven. Het abortuscentrum in Gent werd symbool voor opvang van zwangere vrouwen in nood.
Het resultaat is een gedreven boek over een engagement dat voor Bellens een jarenlange strijd opleverde met speurders, justitie, vonnissen en uiteindelijk… vrijspraak. Langzaamaan werd de tijd rijp voor een wettelijke regeling van abortus. Dat was even buiten de waard, met name koning Boudewijn I, gerekend. Die kon de wet niet ondertekenen wegens zijn gelovige overtuiging. De mini-koningskwestie werd een feit en door de toenmalige CVP-top handig opgelost.
Wie denkt hier bladzijdenlange feministisch gedram te lezen, getuigt van een vooroordeel de auteur onwaardig. Het boek is spannend opgebouwd en leest als een trein. Vol anekdotes zelfs, humoristisch bijwijlen en toch niets afdoend aan de aanhoudende strijd voor het beslissingsrecht van ongewenst zwangere vrouwen. Het toont ook het politieke leven achter de schermen, zeker in de christelijke rangen.
Geen overbodig boek. Niet louter een terugblik. Want de anti-abortusbeweging steekt terug de kop op en voelt zich meer gesteund dan de laatste halve eeuw het geval was. Ook de verlenging van de tijdsspanne voor zwangerschapsafbreking blijft een actueel politiek item in ons land. Goed is dat Bellens de zaken niet alleen vanuit het hart maar ook vanuit medische kennis goed onderbouwt.
En... het vermoeden is groot dat Rein Bellens geen fan is van een zaligverklaring van Boudewijn I.
Hoop, Over een verstandige verhouding tot de wereld, Philipp Blom, De Bezige Bij, 2024***
Dit boek laat zich lezen als een brief waarop filosoof Blom een antwoord probeert te geven op een vraag die hij voorgeschoteld kreeg tijdens een lezing. Kunnen we nog hopen in deze tijden?
Geen nieuwe vraag uiteindelijk want elke tijd bezit wel trekjes om hoop te doen omslaan in wanhoop. Hoop is een ouwe getrouwe in theologische en filosofische geschriften. Denk maar aan de akte van hoop bij de katholieken of het filosofische denkwerk van Ernst Bloch.
Voor Blom zijn er drie ‘wanhoopskreten’ in onze tijd: de opwarming van de aarde, de dramatische achteruitgang van de biodiversiteit en de gevolgen van digitalisering en kunstmatige intelligentie. Hij noemt ze de actuele apocalyptische ruiters.
Logisch dat Blom zijn uiteenzetting over ‘hoop’ koppelt aan zingeving. Met veel aandacht voor christelijke achtergronden en Griekse mythologie. Toch is zijn betoog ten gronde atheïstisch, zij het met respect voor wie kan geloven in religieuze zingeving. Terecht gaat hij in tegen nostalgie als een verlangen naar vroeger-toen-het-beter-was.
Wat is dan zijn uiteindelijke visie? Dat vraagt wat doorlezen en pas op het eind van het werk komt de sterkte. Tot bladzijde 100 (van de in totaal 173) is er eigenlijk een lange, en zichzelf herhalende intro. Een aftasten, wat persoonlijke verhalen en dwalen tussen hoop en zin.
Uiteindelijk gaat de twijfel over hoop gepaard met veranderingen waaraan mensen zich (nog) niet of moeilijk kunnen aanpassen. Dat leidt tot twijfel. Tot een herziening. Wat nu het geval is, en daar wacht Blom mijn inziens veel te lang mee, is dat de snelheid van veranderingen die impact hebben op de manier waarop het dagelijkse leven wordt geleid veel groter is dan ooit het geval was. Dat leidt tot een inertie, een re-actieve houding, afwijzen en angst. Dat tekent onze samenleving. Zijn andere stelling is dat wat nu de werkelijkheid is, ook iets anders kon geweest zijn. Dat dus ook wat niet is, kon zijn. En dat is een reden voor hoop. Nooit geloven in de fataliteit van hoe dingen gebeuren. Alles kan anders.
De gouden roos, Konstantin Paustovski, Uitgeverij Van Oorschot, 2025****
Een autobiografisch werk dat doet kennismaken met Oost-Europa, vooral Russisch en Oekraïns gebied, nog ver voor de oorlogstijd van nu. Paustovski is een denker, een schrijver en houdt van onderweg zijn zonder grote onkosten. Op die manier ontmoet hij omgevingen, komt hij vreemde personages tegen en leert hij bij over de oorsprong van taal.
Want precies dat maakt het boek uit. Zoals de uitgever zegt: ‘Notities over het werk van een schrijver.’
De taal is enigszins breedsporig, soms wat archaïsch, maar mooi van stijl. De auteur denkt na over het schrijverschap, citeert een aantal schrijvers zoals Poesjkin, Toergenjev, Tolstoi, Victor Hugo en HC Andersen. Prachtig is het beschrijven van verbeelding en hoe een schrijver, eenmaal aan het schrijven, soms zelf verbaasd staat van wat ‘zijn’ personages zeggen. Alsof een leven ontstaat vanuit de pen of pc. Paustovski pleit voor contact, voor kijken en onder mensen zijn. Geen ivoren toren als summum van ‘het’ schrijverschap. Eerder je mengen, ondergaan, onderweg zijn en zien en vooral het ongeziene gewone opmerken.
Een prachtig boek. Van Paustovski zal ik nog meer lezen.
De archeologie van het verlies, Sarah Tarlow, Uitgeverij Van Oorschot, 2025**
Misschien was het een waarschuwing. Voor liefhebbers van ‘Het zoutpad’ werd vermeld op de backcover. Gezien de commotie hierover kon het gelden als een oranje vlag op het strand.
Daarnaast las ik evengoed ‘H is voor havik’, als een soort gelijkaardig boek. Dat laatste boek is en blijft een van mijn favorieten. Daarom dus las ik Tarlow.
‘Het zoutpad’ heb ik niet gelezen en ben dat eerlijk gezegd niet van plan.
Tarlow is een archeologe, gespecialiseerd in omgang met doden en rituelen omtrent dood.
Het boek is een autobiografie toegespitst op het overlijden van haar man en dat overlijden wordt gekoppeld aan haar academische kennis over dood.
Ze beschrijft in detail hoe haar man aftakelde, zij afzag met de zorg daaromtrent en door haar carrière moeite had om die zorg vol te houden. Een rauw en onverteerd verhaal die voor de auteur een vorm van biecht is.
De afwisseling met haar vakkennis is soms bevreemdend en het boek is ook een opeenvolging van herhalingen. Wat misschien eigen is aan een ‘onbekend’ ziektepatroon waaraan haar man leed, maar uiteindelijk ook de lezer verveelt.
Los van het feit dat deze archeologe beter eens wat meer kennis zou mogen opdoen omtrent de actuele euthanasieregels in landen buiten de VK. Wat ze schrijft over België klopt absoluut niet.
Met andere woorden: lees ‘H is voor havik’.
De heilige van de berg van Koya, Kyoka Izumi, Cosimo, 2024****
Een rondtrekkende monnik vertelt een verhaal aan een kompaan die hij toevallig ontmoet. Hoe hij de berg van Koya beklom en te maken kreeg met het vreemde aan wat leven kan zijn. Is het een sprookje? Een fantastisch verhaal? Een mythe?
Alles begint simpel. Bijna te simpel. Maar dan beleeft de monnik avonturen die zelfs het niveau van het avontuurlijke overstijgen. Er is het reële en het irreële. Hij ziet niet wat hij ziet. Iets ontsnapt aan zijn beeld en wat hij meemaakte, klopt nergens.
Het boek telt nauwelijks honderd bladzijden maar is qua literair gehalte enorm. Alsof elk woord gewikt en gewogen werd naar Japanse normen. Daarom alleen al een trouvaille.
Dit boek lees je niet. Dit oeuvre herlees je beetje bij beetje zoals een Japans theeritueel.
Het bewijs van mijn onschuld, Jonathan Coe, De Bezige Bij, 2024****
Hartje Engeland en dus hartig wat betreft Britse humor, zeker als Coe de auteur is. De koning, de overleden koningin, de adel, de premier genaamd Liz Truss… zijn aanwezig in deze soap. Hoofdthema is de oprukkende verrechtsing maar dan vertaald in een moordend complot. Daardoor wordt een extra factor spanning ingebracht wat het politieke statement van de auteur eigenlijk meer kracht geeft en absoluut saaiheid vermijdt. Maar dat is exact wat Coe kan. Moeiljke thema’s op een bijtende, humoristische plaatsen in een to he point neergezette tekst.
Het boek is briljant in alle eenvoud en zeer doordacht gestructureerd. De taal die wordt gehanteerd is niet complex maar toch vraagt het verhaal de nodige aandacht van de lezer omdat er behoorlijk gespeeld wordt met het element tijd. Niet onbelangrijk omdat politieke stromingen niet zomaar ontstaan maar lange tijd onder de radar blijven groeien tot een idee opeens stem en weerklank vindt.
Vandaag is geen dag voor verraad, Robert Pollack, Ambo/Anhtos, 2025**
Dit boek lijkt qua thema wel een copycat van de vorige (‘Het bewijs van mijn onschuld’, Jonathan Coe). Op een andere manier wordt hier evengoed de infiltratie van het rechtse denkgoed beschreven. Het verhaal speelt zich af in Nederland en de timing is perfect met figuren als Wilders en Schoofs in de reële politieke wereld van onze noorderburen. Er ontstaan roerige tijden en in Nederland is een staatsgreep op til. Twee figuren bekijken dit vanaf de zijkant wegens een opname in een ziekenhuis. Riem is een kunstschilder en bevriend met een jonge man genaamd Kai. Werner is een advocaat en bevriend met de schrijfster Moniek. Uiteindelijk blijkt die laatste de spindoctor te zijn van de rechtse rebel die aan de macht komt.
De ziekenhuiskamer wordt op die manier een miniatuurtheater waar de dialogen, het begrip, de zorg, de liefde, het onbegrip en woede zich tussen een vijftal mensen afspelen.
De plot is goed. Het verhaal enigszins ongeloofwaardig door te karikaturaal neergezet. In tegenstelling met Jonathan Coe ontbreekt humor als ontlastend gegeven.
Desalniettemin een aangename kennismaking met auteur Pollack.
De bijensteek, Paul Murray, Meridiaan Uitgevers, 2024***
Dit is geen boek. Dit is een deel van een leven meegedeeld en die ook weer een deel van je tijd opvraagt. Het gaat om een turf van meer dan 800 bladzijden. Na het lezen is er vaak een gevoel van waarom het niet beperkter kon. Had het oeuvre aan waarde verloren met 200 bladzijden minder? Maar Murray is een Ier en houdt van vertellen. De lijnen zijn breed, warrig, dwalend en keren terug bij tijd en wijlen.
Dat is misschien ook het leuke. Je gaat op reis met een boek in je zetel.
Ierland blijft een land in gevecht met zichzelf. Het verleden, het loswerken, de taboes, het willen vertellen, het ruige landschap geeft Murray een ongezien decor. De bijensteek is te vatten als een metafoor. Wie is wanneer gestoken door een bij? En was die steek effectief de aanzet om een leven om te gooien, om de twijfels de bovenhand laten krijgen?
Daar toont Murray zich als meester-schrijver. Mensen en hun visie zijn nooit zekerheden. Ze zoeken, landen, vliegen of... steken.
Enigszins overdreven vond ik het missen van elke interpunctie in grote delen van het boek. Als lezer gaf het mij geen meerwaarde behalve wat verwondering en een zich afvragen of dit nodig was of een zetfout.
Het boek vraagt geduld. De eerste 300 bladzijden zijn niet gemakkelijk verteerbaar maar dan komt de cascade. Een stroomversnelling die tot op het einde geen anticlimax kent en geloofwaardig blijft.
Digital Fortress, Dan Brown, Corgi Book , 1998**
Een minder bekend boek van Brown, bekend geworden door werken en verfilming van De Da Vinci Code, Inferno, … waarin Robert Langdon verzeild geraakt in intriges te maken met kerk, museale achtergronden, internationale samenzweringen.
Dit is een van zijn eerste werken, toevallig op de kop getikt in een Aziatische luchthaven. Beter kan het niet worden. Geen Robert Langdon hier maar wel een vrouwelijke hoofdrol voor Susan Fletcher. Een briljante wiskundige en code-ontcijferaar.
Het boek speelt zich af in Fort Meade (Maryland, VS) maar brengt de lezer ook naar Sevilla en zelfs naar Tokio. Alles speelt zich af in de eerste jaren van digitale netwerken, beveiliging en enigma’s. Tot in Fort Meade de vrees ontstaat dat iemand in staat is om een onbreekbare code te maken waardoor alle computers tilt slaan. Iets waaraan Fletcher twijfelt. Elke code is te breken, te ‘vertalen’, de een al wat moeilijker dan de andere. Maar krachtige netwerken kunnen meer dan wat mensen deden in de Tweede Wereldoorlog.
De spanning stijgt in Fort Meade, het digitale fort van de VS. Waar ligt de oorzaak? Technisch? Een virus? Een logistiek medewerker die files verplaatst?
In de vorige eeuw was dit wellicht een boek waar computerfreaks dol op waren. Nu lijkt het bijna op coderen op z’n middeleeuws. Leerrijk is het wel. Gemakkelijk ook om door te lezen in Engels. Prima vliegtuiglectuur en ietwat old-fashioned.
De nachtvissers, Cristina Cassar Scalia, Uitgeverij Marmer, 2025***
Alles speelt zich af in Sicilië en dus geeft deze politieroman een mooie en aparte inkijk op het Italiaanse eiland. Vanina Guarrasi is commissaris in Catania, niet ver van de Etna. Een oude stad en misschien wel mooier dan Palermo. Niet alleen wegens de ligging maar ook door buurten die nog altijd het oude leven uitademen. Catania is stukken rustiger dan Palermo.
De auteur zorgt er in alle geval voor dat vrouwen op veel vlakken goed in beeld komen. Guarrasi, de hoofdfiguur, is verknocht aan lekker eten en sigaretten. Dat maakt het enerzijds plezant maar teveel van het goede leidt tot verveling. Dat is misschien wel de belangrijkste kritiek. Alles wordt te stereotiep beschreven. Overigens zijn de dialogen veel te lang uitgesponnen met te veel herhalingen op te korte tijd. Af en toe dus enorm veel onbelangrijke details. Er is geen sprake van het-witte-zakdoek’ systeem. Hier komt een box van cleaners op je af die de plot niet vooruit helpen.
Toch blijft het geheel goed leesbaar, maffia en corruptie blijven een topic. Op het einde komt er toch een mooie twist.
Wie reisplannen heeft naar Sicilië leert zeker veel bij over de lokale keuken. Die wordt smakelijk beschreven.
De laatste gelofte, M.W. Craven, Luitingh-Sijthoff, 2025****
Een eerste kennismaking met een auteur die intussen een aantal titels op z’n lijstje kan zetten. Blijkbaar met succes. Hoofdfiguren zijn Washington Poe en Tilly Bradshaw. De misdaadplaats ligt om en rond Gretna Green in Schotland. Een seriemoordenaar slaat toe. Een scherpschutter en dat is voor Washington Poe een pijnlijke herinnering aan oorlogstijden. Hij lijdt aan PTSS en volgt daarvoor ook therapie.
Beetje bij beetje wordt duidelijk hoe de moordenaar toeslaat.
Hoe levens worden geriskeerd en hoe dankzij snel inzicht een plan ontstaat. De tekst is in supermodus geschreven, vrij resoluut van taal, maar ook daarom snel leesbaar en grappig. Een thriller met aandacht voor evenwicht tussen man en vrouw, eigentijds, Schots en dus soms wat scheef. De auteur gaat ook de moeilijke verhoudingen tussen staat, hiërarchie binnen het politiesysteem en de moeite om het publiek te bereiken, niet uit de weg.
Intussen al bezig met de tweede van Craven. Met een andere hoofdfiguur.
Als bloed bevriest, Yrsa Sigurdardottir, Cargo, 2025*
Altijd trekt het noorden me aan. Scandinavië is een kweekput van diverse crimi’s, thrillers en romans met een spannende toon.
De setting is veelbelovend. De entry lijkt te gaan voor de verwachtingen die (uiteraard) hooggespannen zijn.
Niets van. Er komt een amalgaam van toestanden, warrige complotten en een veel te veel aan visnetten die niets boven halen.
Absoluut gemis in soberheid van denken.
Het boek dat uiteindelijk als crimi de bedoeling heeft om boeiend te zijn, miste alle doel. Dit boek was werkelijk wel het slechtste ooit dat ik las van IJsland.
Op locatie. De boekvoorstelling vindt plaats in Het Predikheren, Zaal Mandela. De deuren openen om 19u45. Het programma start om 20u.
Een feestelijke avond ter gelegenheid van de boekvoorstelling Mixtape. Freek Mariën en Carl von Winckelmann van Het Kwartier schreven samen dertien korte op zich staande theaterteksten. Het zijn minidrama’s, korte stukken, scenische reducties en bagatellen, dramatische minimal art. Deze teksten bundelen we in Mixtape. Geen grote verhalen maar de kleine dingen van elke dag. Elke tekst is een nieuw verhaal, een andere wereld. Het ene moment zit je in de jungle van Bolivia, het volgende op de schoot van een bejaard koppel. We reageren op de actualiteit of puren uit het eigen leven. Het zijn mijmerende monologen, vinnige dialogen of stiekeme brieven. Of het nu gaat over tijgerpythons, overspel of de politiek, Mixtape is theater in zijn puurste vorm. Geen decor, kostuum of indrukwekkende lichtshow. Sterke teksten en straffe spelers want soms is dat meer dan genoeg.
Bij elke theatertekst zochten wij een passende illustratie die reageert op en speelt met de inhoud. Voor de boekuitgave organiseerden we een wedstrijd voor illustratoren. Een open call en een concrete opdracht aan de leerlingen van TSM Mechelen leverden tientallen illustraties op waaruit we er zestien selecteerden. Op de boekvoorstelling onthullen we die selectie, proeven we van wat tekstfragmenten, luisteren we naar enkele begeesterde vertellers en genieten we van een soundscape op maat van de avond.
! De boekvoorstelling vindt plaats in Het Predikheren, Zaal Mandela. De deuren openen om 19u45. Het programma start om 20u. Schrijf je in via deze link. Speciaal voor jou signeren we het boek dat voor de eerste keer publiek wordt gemaakt. Nadien enkel en alleen via Het Kwartier te bestellen of te koop in boekhandel De Zondvloed (mail naar Dit E-mail adres wordt beschermd tegen spambots. U moet JavaScript geactiveerd hebben om het te kunnen zien. om je exemplaar te reserveren) .
Een samenwerking van Het Kwartier, Het Predikheren en boekhandel De Zondvloed.
12 september om 20 uur komt schrijver, dichter en historicus Serge van Duijnhoven zijn nieuwe boek voorstellen. Hij belooft een geanimeerde avond voor poëzieliefhebbers, met persoonlijke verhalen en gedichten naar aanleiding van het verschijnen van zijn 'Magnum Opus': Nooit Meer Zo Nu. Een bloemlezing van zijn werk aangevuld met nieuw werk: een kosmische explosie van “spontaneous prose”, Engelstalig met een typografische, bijna illustratieve inslag. De bundel is de eerste uitgave van de nieuwe uitgeverij Exupéry & Company. Inschrijven kan via deze link (werkt de link niet, geef dan zeker een seintje aan Dit E-mail adres wordt beschermd tegen spambots. U moet JavaScript geactiveerd hebben om het te kunnen zien.).
'Nooit Meer Zo Nu' werd een dwarsdoorsnee van zijn werk, oude en nieuwe poëzie, die uitnodigt om de wondere binnenwereld van Serge beter te leren kennen. Serge heeft een heel eigen stem in de Nederlandse poëzie en deze bundeling van zijn werk dient als microfoon.
Wie is Serge van Duijnhoven?
Dichter en podiumbeest. Wizard of Oss (geboren aldaar in 1970), alchemist van het woord, derwish van verlangen, oorlogsverslaggever, schrijver van filmscripts, pionier op het gebied van de techno-poëzie. In de jaren negentig maakte hij in Nederland en Vlaanderen furore met het tijdboek MillenniuM en, ver daarbuiten, met zijn band Dichters Dansen Niet (Poets Don’t Dance). Van Duijnhoven won de Nova Makedonia Award, en was een van de passagiers aan boord van de Literature Express Europe 2000, verbleef in Armenië, Frankrijk en de VS als writer in residence. Negentien jaar lang woonde hij in Brussel, waar hij werkte als verslaggever. Op 5 september 2025 verschijnt een monumentale nieuwe bundel van Van Duijnhoven: Nooit meer zo nu. Een klapper van 330 pagina’s, tevens de eerste uitgave van de B.V. Exupéry & Company.
16 oktober om 20 uur zetten we onze psychologiereeks verder met Nele en Wouter Stinckens. Zij zijn beiden psychotherapeut gespecialiseerd in het begeleiden van mensen bij verlieservaringen. De broer en zus zullen naar aanleiding van hun nieuwe boek worden geïnterviewd door Kathy Van Crombruggen, erkend klinisch psycholoog, haar praktijk is in Mechelen: www.vividus.be. In "Tot de dood ons niet meer scheidt. Omgaan met de rimpelingen van rouw en verlies" gaan zij dieper in op rouwverwerking, een thema waar zij zich zowel professioneel in hebben verdiept, als ervaringsdeskundigen in zijn.
Het verlies van een dierbare raast als een storm door je lijf en leven. Het tast je bindweefsel aan en trekt breuklijnen door de verschillende dimensies van je bestaan. Rouwen plaatst je voor de uitdaging om jezelf heruit te vinden, relaties met anderen te herschrijven en je leven in een nieuwe plooi te leggen. Door de pijnlijke belevingen en de existentiële uitdagingen die hiermee gepaard gaan te omarmen, kun je groeien en kan de dood tot leven komen.
Met een verlies gaat ook een vertrouwde relatie verloren. Slaag je erin deze relatie te verinnerlijken als bron van troost, houvast of inspiratie, dan stut en stuwt deze symbolische band ook de relatie met jezelf. Je ontdekt dat je meer bent dan wat je verloor en dat liefde meer is dan krijgen wat je nodig hebt.
Met Tot de dood ons niet meer scheidt werpen Nele en Wouter Stinckens licht op de zichtbare en onzichtbare rimpelingen die verlies teweegbrengt, om rouw meer behapbaar en invoelbaar te maken. Een boek voor wie rouwt en rouwenden nabij wil zijn.
Zit je zelf met vragen rond het thema? Heb je nood aan een luisterend oor of om een avond met gelijkgezinden door te brengen? Wil je je verdiepen of gewoon komen luisteren? Schrijf je in via https://forms.gle/9qt7bMuDGHao8fWi6 of via Dit E-mail adres wordt beschermd tegen spambots. U moet JavaScript geactiveerd hebben om het te kunnen zien..
Nele Stinckens is docente en onderzoekster aan de afdeling Klinische Psychologie van de K.U.Leuven en coördinator van de Postgraduaatopleiding Cliëntgerichte Psychotherapie K.U.Leuven.
Wouter Stinckens volgde een opleiding als gestalttherapeut en existentieel therapeut en verdiepte zich verder in emotion-focused therapy.
Kathy Van Crombruggen, erkend klinisch psycholoog, heeft haar praktijk in Mechelen: www.vividus.be, en begeleidt al jaren onze psychologiereeks. Ze deelt haar kennis door de nieuwste boeken uit het psychologieveld voor te stellen en nodigt interessante sprekers uit die expert zijn in hun veld, en een boeiende blik werpen op uiteenlopende thema's.
Woensdag 24 september om 20 uur bent u van harte welkom op de boekpresentatie van Passage Parijs. Auteur Dirk Leyman neemt je samen met interviewer van dienst, Pat Donnez, mee op reis in een boek met 30 wervelende verhalen en hoofdstukken om te verdwalen in Parijse straten en hun literaire geschiedenis. Hou je van Parijs en van boeken, schrijf je dan nu in en kom naar ons literaire café: https://forms.gle/HJQAM45414jaxsKn8
Leyman wekt talloze literaire locaties tot leven en legt hun geheimen bloot. Hij neemt je op sleeptouw door het Parijs van vermaarde Franse en internationale schrijvers, filosofen en cultauteurs. Van Charles Baudelaire tot Michel Houellebecq, van Françoise Sagan tot Georges Perec, van de surrealisten tot Colette en James Baldwin, en met onder meer Marcel Proust, Georges Simenon, Jean Rhys, Samuel Beckett en de passages van Walter Benjamin.
Hoe eenzaam was de jonge Paul Auster in het Parijs van de jaren zeventig? In welk luxehotel werkte George Orwell als bordenwasser? En hoeveel weerstand ontmoette Marguerite Yourcenar als eerste vrouw in de Académie française? Leymans eigenzinnige parcours voert ons door een dag en nacht zinderende stad waar op elke straathoek, avenue en boulevard markante schrijvershistories voor het grijpen liggen. Elke pagina laat je proeven van het 20ste-eeuwse literaire Parijs. Het ruim geïllustreerde Passage Parijs serveert met diepgaande essays, en uitgekiende adresgidsen een ware literaire promenade door de lichtstad, in het spoor van de grootste auteurs.
Een onmisbaar boek voor elke Parijsliefhebber, dus - en niemand beter om met de auteur in gesprek te gaan dan Parijsliefhebber Pat Donnez.
Een avond om niet te missen, kortom. De voorstelling is 5 euro, reserveren is aangeraden: schrijf je in via de link of stuur een mailtje naar Dit E-mail adres wordt beschermd tegen spambots. U moet JavaScript geactiveerd hebben om het te kunnen zien. om je te verzekeren van een plekje. Wees welkom!
Dirk Leyman is literair journalist, interviewer en essayist. Hij werkt al vijfentwintig jaar voor de krant De Morgen en brengt er auteursinterviews, reportages en recensies. Hij schrijft voor talloze andere publicaties, in hoofdzaak over Nederlandse en Franse literatuur, reisliteratuur en de boekenwereld. Daarnaast publiceert hij over fotografie en expo’s. Zijn stukken verschijnen ook geregeld in Het Parool.
Leyman stelde twee literaire stedenboeken samen: Gent, de dubbelzinnige (2000, met Marco Daane) en Nice, muze van azuur (2004). In 2015 verscheen het uitstekend onthaalde Lezen, een gebruiksaanwijzing: De wereldliteratuur in vijftig personages, met tekeningen van Brecht Evens. In 2016 publiceerde hij Europe Express, een tijdreis langs de toeristische Europese hotspots van weleer.
De auteur studeerde politicologie, literatuur- en theaterwetenschappen aan de Universiteit Gent en woont momenteel in Antwerpen. Hij gaat zo vaak mogelijk naar Parijs.
Pat Donnez is een meester van vele ambachten. Zijn radioprogramma’s en podcasts op VRT – Radio 1 en Klara – worden geprezen en zijn bekroond. Titaantjes, Het Leven en Lijden van Godfried Bomans, Bromberen, Piazza, Zot van Elsschot, Dat heet dan gelukkig zijn, Berg en dal. Voor zijn radiowerk kreeg Pat Donnez onder meer de Prijs van de Radio- en Televisiekritiek, de ANV-Visser Neerlandia-prijs, de Noord-Zuid-trofee en werd hij genomineerd voor de Prix Europa en de Prix Italia.
Na zijn carrière bij de radio, legt Donnez zich toe op schrijven, interviewen, performen en lezingen geven. Zijn laatste roman Het interview werd lovend ontvangen. De Noordelijke Dagblad Combinatie in Nederland noemt het een literaire sensatie.
Pat Donnez toert langs velden en wegen met zijn voorstellingen. Hartstocht is een theatersolo over liefde, passie, dood en andere ongemakken. En in Anything Goes geeft hij samen met de Zuid-Afrikaanse vocaliste Tutu Puoane een spoken word concert over onvergetelijke jazzvrouwen en hun songs.
Bovendien geeft Pat lezingen, interviewt hij in binnen- en buitenland en modereert hij debatten, zoals hij ook nu zal doen tijdens het gesprek met Dirk Leyman. Voor VRT MAX brengt hij Poëzie met Pat en marathoninterviews in Van A tot Z.
In het boek Berg en dal, een gebruiksaanwijzing bij het leven (2023) blikt Pat terug op memorabele ontmoetingen en gesprekken. Met Selah Sue, Freek de Jonge, Khalid Benhaddou, Alicja Gescinska, Philippe Herreweghe, Remco Campert, Lize Spit, Michael Van Peel, Dirk De Wachter, Zwangere Guy, en vele, vele anderen.
Pat was de eerste stadsartiest van Mechelen. Hij noemt zichzelf een volbloedkakker, supporter van Malinwa dus, met een warm hart voor de andere club in de stad, Racing.
Donderdag 11 september om 20 uur mogen we Aleksandr Skorobogatov verwelkomen. Hij komt zijn nieuwste roman "Achter de donkere wouden" voorstellen. Hij nodigt jullie uit om mee in zijn verhaal te stappen tijdens een persoonlijk interview met Tine Danckaers (Mo* Magazine). Ben je er graag bij? Schrijf je in via deze link https://forms.gle/3EwHz7dXrasQfEma8.
Achter de donkere wouden is een roman over het verlies van een kind en de morele ineenstorting van een natie. Het is tegelijk een intieme, hartverscheurende brief van een vader aan zijn vermoorde zoon, en een vlijmscherpe analyse van het Rusland van Poetin waarin geweld en onverschilligheid de norm zijn.
De roman vertrekt vanuit een van de grootste angsten van elke ouder. Twintig jaar na de ontvoering en moord op zijn vijftienjarige zoon nabij Moskou, schrijft de auteur een laatste, onvermijdelijke brief. Het is een literaire poging om het gesprek dat nooit afgerond kon worden, voort te zetten. Hij onderzoekt het moment van het verlies: wat gebeurde er precies, hoe was dit mogelijk en hoe vind je de kracht om verder te leven? Dit diep persoonlijke verhaal over rouw, schuld, herinnering en onvoorwaardelijke vaderliefde is universeel en zal lezers diep in het hart raken.
Achter de donkere wouden is meer dan een persoonlijk rouwproces; het is een vlijmscherpe dissectie van een gecorrumpeerde samenleving. Skorobogatov toont een Rusland waar geweld genormaliseerd is en de grens tussen misdaad en macht is vervaagd. De roman stelt indringende vragen over collectieve schuld, morele verlamming en het oorverdovende zwijgen van een samenleving die ontmenselijking als de norm is gaan beschouwen. Het is een boek dat de wortels van de huidige Russische agressie blootlegt en pijnlijk actueel is.
De roman raakt aan universele thema’s: rouw, vaderliefde, schuld en herinnering. Een intieme roman met maatschappelijke urgentie – en een literair monument voor een kind dat nooit vergeten mag worden.
‘Het heeft me twintig jaar gekost om de kracht te vinden Achter de donkere wouden te schrijven, een roman over ons leven in Georgië en Rusland, over wat er met mijn zoon gebeurde tijdens de laatste nacht van zijn leven, wie mijn jongen ontvoerde en vermoordde, waarom zoiets afschuwelijks kon gebeuren. Maar ook over wat een prachtige jongen hij was, nog steeds is, en voor altijd zal blijven.’ – Aleksandr Skorobogatov
